Les Adieux à la Reine - Farewell, My Queen

Versailles, 1789. Het doet bij iedereen een belletje rinkelen. Achterdocht en kwade trouw vieren hoogtij aan het hof van Versailles. Sidonie Laborde, gespeeld door Léa Seydoux, beleeft het allemaal van dichtbij mee als voorlezeres van de koningin. De film speelt zich af tijdens de quatorze juillet en de daaropvolgende dagen, wanneer het hof verontrust werd door de bestorming van de Bastille en de steeds groter wordende woede van het Franse volk. Maar voorlopig heeft Marie-Antoinette nog even tijd om languitgerekt in bed te luisteren naar de verhaaltjes die haar hofdame Sidonie voorleest.

Nee, in dit kostuumdrama besloot regisseur Benoît Jacquot om niet voortdurend te filmen in de beroemde spiegelzaal of de privé vertrekken van Marie-Antoinette. We worden wel geïntroduceerd in de kleine en behoorlijk erbarmelijke kamertjes van Hare Koninklijke Majesteit's loopknechtjes. Er zweeft een soort opium in de gangen die de Franse adel hun kastelen op het platteland laat inruilen voor een bouwvallig kleine ruimte, enkel en alleen om in de gunst te komen bij Sa Majesté. Met andere woorden, we krijgen een geheel andere kijk op Versailles en dat was wat mijn aandacht trok. Ook Diane Kruger, hier als Marie-Antoinette, wist mij alweer te overtuigen. Als ze dat niet doet in het Duits, dan wel in het Engels en het Frans. Ze weet van geen ophouden en zou een perfect duo kunnen vormen met onze Vlaamse Matthias Schoenaerts, die gelijkerwijs in iedere taal een uitstekende prestatie neerzet. 

Een negatief kantje aan de film is het feit dat er slechts op één personage toegespitst wordt, waarover we als kijker zeer weinig weten. Ook Sidonie haar obsessie met de vorstin laat ons achter met vele vraagtekens. Het resultaat is een flash van de chaotische situatie aan het hof, zonder daar echt diep op in te gaan. Een gemiste kans, maar wel een goede poging en een realistische weergave van wat obsessie met een mens kan doen. 

The Virgin Suicides

Menig kritiek op Sofia Coppola's Somewhere deed mij teruggrijpen naar haar langspeelfilmdebuut The Virgin Suicides, in de hoop na te gaan waar het volgens vele critici fout is gegaan.  Het resultaat van deze zoektocht bracht mij tot de conclusie dat de film uit 1999 een soortgelijke stijl heeft als Somewhere, alleen bevat The Virgin Suicides meer inhoud en een duidelijke boodschap over de manier waarop men ooglijke dochters zou moeten opvoeden. Van waar sommigen hun slinkse kritiek halen blijft mij een raadsel, maar dochterlief Sofia Coppola blijft de eer van de regisseurs familie hoog houden als je het mij vraagt. Als regiedebuut is haar melancholische The Virgin Suicides zowel gewaagd als sprookjesachtig maar bovenal veelbelovend. 

Het verhaal speelt zicht af in het Amerikaanse Michigan in de jaren 70. Wanneer de jongste dochter van de Lisbon familie zelfmoord probeert te plegen, sturen ze het twaalfjarig meisje naar de psychiater die tot de conclusie komt dat hun dochter vrijheid en contact met de buitenwereld tekort komt om volmaakt gelukkig te zijn. Als oplossing voor hun dochter's kwelling organiseren de katholieke ouders een feestje in de kelder waarbij de vijf meisjes een paar buurjongens mogen uitnodigen. Wat oorspronkelijk hun eerste en veelbelovende feestje had moeten worden, draaide uit op een tweede zelfmoordpoging van hun jongste zus Cecilia, die zich onbehouwen op de tralies van het tuinhek smijt. Hun dartelende dochter Lux, gespeeld door de jonge Kirsten Dunst, probeert enigszins het gezin van haar ondergang te weerhouden. Maar dat blijft niet duren wanneer de ouders hun dochters nog meer proberen te beschermen tegen de buitenwereld. Het strenge ouderlijke toezicht leidde uiteindelijk tot de zelfmoord van de vier overblijvende meisjes.

De reden voor de zelfmoord van de vijf zussen blijft voor iedere kijker een raadsel, vooral omdat de film geen zwaarmoedige sfeer overdraagt. Coppola neemt je mee in het hartstochtelijke en sensuele drama van opgroeiende meisjes en introduceert ons in de wereld van nagellak, dagboeken en klimmende tieners in bomen. Deze sprookjesachtige sfeer maakt dat wij gelukkigerwijs niet met een al te neerslachtig gevoel achterblijven. Desalniettemin laat de zelfmoord van de zussen ons met een duistere impressie achter, des te meer omdat wij de meisjes geconfronteerd zien met verliefdheid, vriendschap en een hechte zusterlijke band. Kortom, we worden geconfronteerd met ondoorgrondelijke tieners die beslissen om een eind te maken aan de benauwende situatie die de ouders hun opleggen liever dan hun geluk te beproeven buiten beschermende vleugels van mama en papa.