Friday 21 December 2012

The impossible

Juan Antonio Bayona, a Spanish director as his name equally suggests, decided to base his new movie on a true story of a Spanish family who survived the Indian Ocean tsunami in 2004. Pictures are still freshly printed in our collective memory, which makes it quite risky to adapt the natural disaster on screen. Nevertheless, Bayona didn’t seem to be interested in the spectacular rendering of the wave. Instead of causing tension, he concentrates on the characters, their desperation and the courage to hold on. Above all, the focus lies on hope. The hope to survive, the hope to find back the people you’ve lost and hope to recover the life you’ve had before. However, although Bayona is less interested in the spectacular effects of the disaster, some parts are rendered in a ‘Spielbergian manner’, which makes us memorize this misfortune even longer than we thought it would.

The story starts when a family flies to Thailand to spend their Christmas holidays under the sun. What was meant to be a pleasant and idyllic trip turned out to be a disaster for each one of the family members. When the 98-foot-high wave destroys the houses, lifts cars and causes complete chaos, Maria (Naomi Watts) and her oldest son (Tom Holland) are separated from Henry (Ewan McGregor) and their two younger boys, Thomas (Samuel Joslin) and Simon (Oaklee Pendergast). Once the huge wave crossed the coast the plot is basically limited to the questions ‘Who will survive?’ and ‘Will they find each other back?’.

However, I feel like it's not the first movie that primarily focuses on American tourists as victims of a natural disaster. What happened to the local people and how are they able to move on after they’ve lost everything they’ve ever known? At first it seems quite pretentious but we have to bear in mind that the movie is based on a true story of the Belon family who wanted to spend Christmas in Thailand. A story in which everyone seemingly impossible survives is often regarded as commonplace. Nevertheless, once we see it through, the intention is not so much to reconstruct the horror they’ve been through, but we’re somehow invited to use our imagination and think about these people’s future. How will these survivors ever be able to place the trauma and how will they remember it, if they are ever willing to recall this gruesome event in history. 


Tuesday 30 October 2012

Coming soon: Not Fade Away



Soprano-fans en muziek liefhebbers mogen in december de nieuwe film van regisseur David Chase verwachten. De veelbelovende maker van The Sopranos vertelt in zijn filmdebuut het verhaal over een nogal nerdy  tiener die na het ontdekken van rock muziek zijn haar laat groeien, een rock band start, 'cuban boots' draagt en steeds weer in de clinch ligt met zijn vader.

De jaren 60, een populaire setting voor een film over jong en enthousiast opkomend rock talent, was ook voor regisseur David Chase hetzelfde scenario: hij was gedreven in het spelen van drum en droomde om bekend te worden in een rock band. Helaas was er geen muzikale carrière weggelegd voor Chase, maar hij bezorgde ons desondanks een heuse hype met zijn terecht bekroonde (5 Golden Globes) serie The Sopranos. 
Release: December

Thursday 4 October 2012

Moonrise Kingdom



Het mag gezegd worden, Wes Anderson verbaast mij keer op keer met zijn diverse stijl aan onderwerpen. Hoewel Darjeeling Limited voor mij op ieder vlak tekort schoot aan inhoud, deed Anderson de achterstallige goede verwachtingen van het publiek de lucht in schieten met zijn The Fantastic Mr. Fox. In ieder geval, dit keer geen vossen, maar wel een charmant sprookje over twee twaalfjarige probleemkinderen die samen op de vlucht zijn voor het ouderlijk toezicht. Moonrise Kingdom had alweer hoge verwachtingen, maar dit keer kan ik ze terecht beamen.

Twee nieuwe gezichten, Jared Gilman en Kara Hayward, vertolken de rol van Sam en Suzy. Deze muurbloempjes leren elkaar kennen in een wel zeer originele situatie - zoals ook de rest van de gebeurtenissen in de film - en worden verliefd. Sam maakt deel uit van de locale “kaki-scouts”, waar alles uitzonderlijk net en georganiseerd verloopt. Samen met Suzy, die ontdekt dat haar ouders haar beschouwen als een probleemkind, loopt hij weg op zoek naar avontuur en vrijheid. De lokale politie, de ouders van Suzy en de scouts zetten een zoektocht op gang, terwijl Sam en Suzy er een stijlvol kampeeruitje op na houden. Naar het einde van de film toe waren de gelijkenissen met de moderne Peter Pan groter dan de verschillen. Maar in tegenstelling tot dat sprookje, werpt Anderson ook een blik op de oudere generatie en laat alle clichés achterwege. Suzy’s ouders spreken nauwelijks tegen elkaar, slapen in aparte bedden en bovendien houdt Suzy’s moeder er en affaire op na met Captain Sharp, gespeeld door de immer in de filmwereld wederkerende Bruce Willis. Geen stoere Bruce in astronautenpak of in het bezit zijnde van tien handgranaten, maar wel een kwetsbare politieagent die in een triestige caravan woont en afgewezen wordt door de enige vrouw op aarde die hij graag kan zien.

Vermeldenswaardig is ook de keuze van muziek voor deze film. Naast een alweer onvergetelijke en originele score van Alexandre Desplat weet Anderson ook perfect klassieke muziek te combineren met de beelden. Benjamin Britton krijgt de eer om de openingscène leven in te blazen en een glimlach op je gezicht te toveren wanneer je ‘The Young Person’s Guide To The Orchestra’ hoort, een muziekstuk dat toegelicht wordt voor kinderen met een analyse van het orkest.


Opvallend was dit keer zijn beeldcompositie, waarbij we af en toe stillevens te zien kregen. Liefhebbers kunnen er soms niet genoeg van krijgen, maar de kleingeestige vitter zal waarschijnlijk al na een paar keer met de ogen rollen. Love it or hate it, zo beschrijven ze vaak Anderson’s stijl. Nochtans, hij slaagt er als geen ander in om eigenaardige situaties charmant en simpel te laten overkomen zodat een evenwichtige nuance ontstaat. Desalniettemin kan ik deze film niet onder de noemer ‘simpel’ plaatsen, want de complexe maar o zo droge dialogen maken Anderson’s stijl weer helemaal af. Kortom, een relatief alledaagse thematiek met een bekoorlijke cast en scherpe humor. Het was beslist een geneugte om naar te kijken.

Tuesday 14 August 2012

Tyrannosaur



Tyrannosaur, Paddy Considine’s debut movie, was something I’ve longed to see, but it was a movie I’ve wanted to stop watching after the first scene as well. However, movies with a shocking first scene turned out to be better than movies with a shocking end scene, so I decided to keep on watching. Nevertheless, be aware that every part following this opening scene may be considered as hard as the first one.

Tyrannosaur deals with uncontrollable anger and violence. Rage, in other words, that seems to be a habit and addiction for our protagonist. And above all, it’s something that needs to be kept under control before it reaches the highest level. Peter Mullan plays Joseph, an old ageing widower, living in the slum of Leeds. After his wife died, he has very little to live and fight for. Excluded by society, the protagonist (and many others in similar situation) takes out his anger on someone weaker than himself, more specific, his dog. Surrounded by violence and not aware of a better world, Joseph ends up hiding in Hannah’s charity store after a fight in a local bar. She’s a committed Christian who, after being rejected to talk to, starts to pray for the hiding stranger. Joseph’s first reaction to the woman’s prayers wasn’t exactly what she expected and overloaded with reproaches, Hannah stays behind. A few days later, Joseph returns to her store with a sense of guilt, as far as he’s able to sense that feeling. What follows is a development of a friendship between the two, drawn together by distress.

Tyrannosaur if far from a romantic drama in which two people help each other to fix their tortured life. Yes, it may be considered as a social drama, but it deals with much more than that alone. Melancholic and lugubrious mood, yet very impressive when it comes to acting. It drags you down with a feeling of despair, but at the same time reveals the lives of many among us. Showing, not telling is the success of many drama’s and this impressive debut by actor Paddy Considine makes us feel like we’re in the middle of it all. 

Wednesday 8 August 2012

Beginners


Een gebroken hoofdpersonage, vertolkt door Ewan McGregor, is de focus van deze film. Op korte tijd krijgt Oliver, grafisch ontwerper voor de muziek industrie, te horen dat zijn vader ondanks 44 jaar huwelijk homo blijkt te zijn. Tijd om dit te plaatsen krijgt Oliver echter niet, want als snel volgt het nieuws dat zijn vader Hal, overigens gespeeld door Christopher Plummer, kanker heeft. Zijn vader laat hem zijn Jack Russell Arthur na die fungeert als luistervink en steunpilaar voor Oliver’s problemen en twijfels. (Desalniettemin blijkt de hond nog het meest te lijden onder de eenzaamheid waar zijn baasje het zo moeilijk mee heeft.) Hal’s zoon probeert zijn levensverhaal te tekenen in een uitgebreide en uitvouwbare cd-hoes voor een rock groep, die uiteindelijk enkel op zoek is naar een cd-cover en dus afhaakt. Beginner in ieder opzicht zo blijkt, ook op vlak van liefde. Op een verkleedpartijtje blijkt Oliver, verkleed als Freud, niet degene te zijn die 'patiënten' weet te cureren, maar al snel heeft een schone Franse (Mélanie Laurent) door dat hij er getormenteerd bij loopt en dus beter zelf hulp zoekt. Of ze is een godsgeschenk of hij spiegelt haar aan zijn moeder.

Zowat alle mogelijke relaties en liefdes worden in deze film aangekaart: moeders en vaders, ouders en kinderen, zoon en vriendin, man en hond. Verwacht desondanks geen stereotype weergave van de personages, noch een drama à la Stepmom. Beginners reikt ver uit boven alle cliché genres in de filmwereld maar geeft ons evengoed een scherp beeld van alle angsten waar we in het leven mee te maken krijgen: vreemdsoortige relaties met vaders, onzekerheid over de toekomst, een zoektocht naar mensen en tevens angst om zich te binden. Beginners gaat over hoe zowel vader als zoon een ander soort liefde op het spoor komen. Het is bovenal een film waarin een hond, die Arthur heet, alles in het juiste perspectief weet te plaatsen.

Beginners when it comes to love.
Beginners when we feel alone.
Beginners in every aspect where we thought we understood.

Monday 30 July 2012

Wuthering Heights



Burning passion, gothic shiver, emotional force, idyllic but bare grassland: those are the images that strike your mind when we think of Emily Brontë’s Wuthering Heights. Of the three sisters, Emily Brontë used to be the proud, reserved and independent character whose only novel dating from 1847 would become known worldwide. What was originally a novel with a high degree of emotional force and a sophisticated narrative is now turned into a rough story of blind love and blind revenge. Andrea Arnold’s adaptation contains little dialogue, almost no music but instead reveals intense images of the Yorkshire Moors, which makes us feel cold from the inside.
The basic story lines are kept the same: Catherine Earnshaw, daughter of a respectable and ancient standing family, is to be confronted with her disastrous fate when her father accommodates an orphan boy from Liverpool, who is given the unchristian name of Heathcliff. They grow op together and fall in love as teenagers until Catherine’s strategic marriage to Edgar Linton and Heathcliff’s mistreatment at the hand of her brother Hindley fill Heathcliff with an enormous passion for revenge. The effect of this revenge, which was Brontë’s sequel, is hidden in this film adaptation. Nevertheless, Heathcliff’s eyes and emotions give away what he aspires after Catherine’s death. Moreover, the movie contains several images of the young couple roaming the moors in seemingly indissociable union – an aspect that pulls in the commemoration of Brontë’s original romantic novel. However, the average images are not always as sweet as one might expect after reading the novel. The house of the Earnshaws, with little comfort except for the heat of a big fire, is represented the same way, only covered with gloom and despair. Arnolds’s naturalistic style and numerous close-ups reveal a melancholic and depressed universe. As a consequence, there’s little left of the novel’s romantic concept. Another element that deviates from the original version is the focus on Heathcliff. This was precisely what Arnold wanted since his personality is profoundly mysterious, quick tempered and not very noble. Unlike the representation of Heathcliff as a gipsy in Brontë’s novel, a black Heathcliff performs the character in the movie.

Arnold clearly has a preference for working with non-famous actors. Virtually none of the faces in the movie were ever seen on screen before. In an interview with Focus Knack, a Belgian magazine, the director confesses she prefers to work with amateurs. According to Arnold, amateurs still preserve a raw spontaneity, but as soon as they’ve acted, they are spoiled for good. Nevertheless, the entire cast proved to be professional to work with, so we may conclude that their latent talent for acting is certainly discovered now.




Yes, Andrea Arnold reaches ‘wild heights’ with her masterpiece. However, Brontë’s over romantic love story with the yearning for unity as pointed out in Catherine’s line “Nelly, I am Heathcliff”, is no longer. Nevertheless, Arnold proved with this adaptation that her naturalistic and gothic style very well match Brontë’s tormented universe: a clash between social classes, broken families as well as love and revenge under extreme circumstances. Do not expect extensive dialogue or tragic music who fits their state of mind, but that does not impede the strong emotional impact of the story. If there’s one version that is most engrossed in the personality of its doomed characters, then it certainly is Arnold’s adaptation. All things considered, we may regard Wuthering Heights as rough, yet poetic and compelling. 




-I lingered round them and wondered how any one could ever imagine unquiet slumbers for the sleepers in that quiet earth-

Sunday 8 July 2012

Coming Soon: Ruby Sparks


Dat boeken schrijven kan leiden tot enorme gevolgen blijkt uit de nieuwe komedie van Jonathan Dayton en Valerie Faris, ook bekend als de makers van Little Miss SunshineDe reden waarom er naar hun volgende film kan worden uitgekeken is het enorme succes van hun laatstgenoemde komedie.

Iedereen herinnert zich ongetwijfeld nog de scène uit Little Miss Sunshine waar Dwayne, de zoon van de familie Hoover, ondekt dat zijn droom om piloot te worden in duigen valt wanneer hij kleurenblind blijkt te zijn. Om een of andere reden lijkt Paul Dano voorbestemd om telkens weer personages te vertolken waarin hij voor voldongen feiten komt te staan. In Ruby Sparks vertolk Paul Dano de jonge Calvin, een schrijver die succes boekte in zijn prille carrière, maar die nu moeite heeft om met een verhaal op de proppen te komen. Wanneer hij uiteindelijk inspiratie heeft en een personage creëert met de naam Ruby Sparks (Zoe Kazan), blijkt zijn imaginaire vriendin plots in levende lijve te bestaan. Yes, “He manifested a woman with his mind”.

Een origineel concept, steengoede acteurs en regisseurs die reeds bewezen hebben wat ze waard zijn, kortom: een komedie waar American Pie, noch Men In Black aan kan tippen. Ze zijn zeldzaam in hun soort.


Release Date Belgium: 19 September 2012


Thursday 28 June 2012

Coming Soon: Anna Karenina


A love for literature is obviously the reason why I watch movies like Atonement and Pride & Prejudice, but this time Joe Wright amazed me by choosing a kind of different path with his adaptation of the Russian novel Anna Karenina. Aren’t there enough English novels to turn into an adaptation on screen, Mr. Wright? Or is it simply the power of Tolstoy’s emotional masterpiece that convinced him to sneak into the Russian literature instead of the British one?

The Russian story takes place in a setting of the high society of the 19th century. When Anna Karenina (Keira Knightly) doubts about her relationship with her husband Alexei (Jude Law), she hopelessly falls in love with the young count Vronski (Aaron Johnson), whom she met at a ball. Not only does she risk to lose her husband and son, but it also causes an enormous impact on her own life. Tolstoy’s novel is often described as an exploration of impossible love and a passion between two people. Nevertheless, the image that strikes our mind when we hear the title of the novel is generally that of Anna’s suicide. A risky novel to adapt so it seems, but if I may believe the convincing force of the trailer, Joe Wright successively transformed three novels into wonderful movies. I guess the teacups will have to step aside and make room for the fur hats.



Release date Belgium: 13 march 2013

Saturday 16 June 2012

Coming Soon: The Great Gatsby

The renowned book by American author F. Scott Fitzgerald, with an overflow of glamour, decadence, love and hate, is soon to be released on screen by director Baz Luhrmann. This artist, probably best known for Moulin Rouge and Romeo+Juliet,  creates his own interpretation of the celebrated story with a setting in fabulous New York of the twenties. The great Gatsby follows Nick Carraway as he departs from the Midwest and moves to New York in 1922 in search of his own American dream. He ends up living next door to the millionaire Jay Gatsby, who continuously throws expensive parties for the upper class of New York City. Nick becomes the witness of an impossible love while he tries to capture the world of the super-rich and their uninterrupted illusions.

In addition to the fact that a marvellous novel is being put on screen, the cast is equally worth mentioning. Leonardo DiCaprio, Carey Mulligan and Tobey Maguire: a match of young and talented actors who will successfully represent the troubles of the twentieth century. Prepare for a journey with extravagant parties, Charleston costumes, excellent work of acting and a representation of our own modern determination and struggles.


Release date Belgium: 2 January 2013

Tuesday 29 May 2012

Carnage

Carnage (ook wel ‘bloedvergiet’ vertaald in het Nederlands) speelt zich, anderhalf uur lang, af op dezelfde setting met maar liefst vier personages. Roman Polanski plaatst zijn acteurs in hetzelfde decor als waarin hij zich zelf ook een half jaar bevond als vergelding: een huis. Er zijn reeds genoeg geruchten de ronde gegaan over Polanski zijn verleden, maar laten we zijn werk eens beoordelen afgezien van zijn zedendelict een dertigtal jaar geleden.

Wanneer twee elfjarige jongens ruzie krijgen op school en dat leidt tot jawel, tanden uitslaan, spreken de ouders van de kinderen af om samen een verslag te schrijven over de gebeurtenissen voor  de verzekering en andere administratieve rompslomp. Wat oorspronkelijk een korte en formele ontmoeting moest worden, draait onverwacht uit op complete chaos. De film is gebaseerd op het toneelstuk God of Carnage van Yasmina Reza en is een adaptatie op scherm van de ‘worst day’ uit het leven van de protagonisten. Wanneer het beschaafde gesprek tussen twee koppels en tevens ouders van ruziënde kinderen uitloopt op een helse scheldpartij en vernederingen, plaats Polanski de kijker in een nogal benauwde situatie. Naarmate de gênante situaties tussen de vier muren toenemen, zak je alsmaar dieper in je zetel uit schaamte. De irritatiegrens wordt telkens weer een beetje opgeschoven en gaat in stijgende lijn richting aangeschoten volwassenen die elkaar de huid vol schelden. De horror suggererende titel insinueert dat hun anderhalf uur geruzie fataal zal aflopen, maar het verhaal houdt net op tijd op zodat we niet ongeduldig op ons horloge hoeven te kijken wanneer er een einde komt aan hun gekrijs.

Niet getreurd, waarde leeftijdsgenoten, wie deze film bekeken heeft begrijpt dat volwassen mensen zich niet altijd zo volwassen en voorbeeldig gedragen als van hen verwacht wordt. Geen winnaar, geen oplossing, geen heuglijke namiddag, maar in plaats daarvan een figuurlijk bloed overgoten relaas met een onovertroffen cast en vlijmscherpe humor.

Thursday 17 May 2012

Like Crazy


231.000 Europese studenten namen het voorbije jaar deel aan een Erasmus uitwisseling naar het buitenland. Meer dan de helft keert terug met een post-Erasmusdepressie nadat ze het beste jaar van hun prille leven meegemaakt hebben. Maar wat als je daar je soulmate ontmoet en onafscheidelijk wordt van elkaar? Regisseur Drake Doremus neemt je gevaarlijk diep mee in het liefdesverhaal van twee jonge en spontane studenten. Jakob, gespeeld door Anton Yelchin is een Amerikaanse stoelenontwerper en Anna, gespeeld door Felicity Jones, is een Britse schrijfster. Ze leren elkaar kennen in een les ‘media studies’ in L.A. Een kruisende blik, een blozende lach, een papiertje met haar telefoonnummer en hun eerste date is een feit. “What are we going to do when we graduate?” Jakob’s vraag ondersteunt de hele film en het resultaat zijn dure vliegtuigtickets en telefoontjes wat uiteindelijk leidt tot een knipperlichtrelatie tussen de twee. Geen van beide kan de last van een eerste verliefdheid dragen – maar wie kan dat wel?

Like Crazy is een romance die de kijker meesleurt in haar complexiteit. Het is, zoals meerdere romantische films, een boy-meets-girl-scenario, maar wat deze film onderscheidt van de melige drama’s is het gebrek aan cliché. Zowel Jakob als Anna zitten niet braaf thuis op elkaar te wachten, maar vervangen de persoon aan de andere kant van de wereld door een beter bereikbaar lief in eigen omstreken. En toch, telkens opnieuw is het gemis te groot en het verlangen ondraaglijk waardoor ze elkaar meermaals opzoeken. Like Crazy vertelt de waarheid, zijnde: liefde is mooi. Maar –en dit is enkel omdat het de waarheid is– sometimes love hurts.

Enerzijds krijgen we spontaan overkomende handgefilmde scènes te zien en anderzijds worden er snapshots getoond van het koppel in bed, op het strand, al kussend. Nochtans krijgt de kijker niet het gevoel dat die snapshots er zijn om de dialoog te breken. De foto’s lijken als het ware voor onze neus te worden geduwd om zo ons collectief geheugen binnen te dringen. Het voelt aan alsof we het koppel al kunnen doorgronden vanaf het begin van hun prille romance en geleidelijk mee worden genomen doorheen hun liefdesreis vol hindernissen. Een waarschuwing is hier echter wel op zijn plaats: hoewel het verloop van het verhaal als vanzelfsprekend lijkt, eindigt de film vrij dubieus. De laatste scène houdt verschillende interpretaties voor mogelijk, maar laten we het beschouwen als een invulling van de kijker zijn fantasie.

De ene persoon zal zich al meer identificeren met het verhaal over de liefde tussen erasmussers dan de ander, maar iedereen gelooft wel in hun oprechte liefde voor elkaar- die al eens gedwarsboomd wordt door autoriteiten die Anna in London houden wegens visum problemen. Dit verhaal staat bekend als een universele ode aan de passionele maar benauwende verliefdheid tussen jonge en sprankelende mensen. Al is het geen diepgaand psychologisch verhaal, het is wel crazy pijnlijk.

Sunday 6 May 2012

La Voz Dormida


De week van de Spaans- en Latijns- Amerikaanse film in Gent werd alvast goed ingezet met La Voz Dormida (De Slapende Stem) van regisseur Benito Zambrano, dat meteen het loodzware thema van de tijd na de Spaanse burgeroorlog op de kijker afvuurde. De film is een adaptatie van Dulce Chacon’s historische roman met een setting in 1940, twee jaar na de overwinning van Franco op de communisten in Spanje. Één voor één probeert hij laatstgenoemden te elimineren uit zijn land. Onder de gevangen genomen communisten bevindt zich Hortensia, een zeven maand zwangere vrouw die moedig haar lot afwacht. Ze wordt ter dood veroordeeld, maar de straf zal niet eerder plaatsvinden dan wanneer ze bevallen is. Pepita, de zus van Hortensia komt haar steunen en probeert er alles aan te doen om het doodvonnis van haar zus te voorkomen, ook al is dit niet zonder gevaar.

María León, die de rol van Pepita vertolkt, is meer dan alleen maar een mooi gezichtje. Haar rol bezit het meeste lef, doorzettingsvermogen en emotie. Die eigenschappen maken de charme uit van de overgrote meerderheid van de Spaanse ‘chicas’ en daar maakt Pepita gretig gebruik van om zichzelf uit de ellende te halen. Voorheen werd deze actrice enkel gespot in verscheidene Spaanse series, maar in La Voz Dormida bewijst ze mooi dat ze meer aankan. Haar tegenspeelster Hortensia, vertolkt door Inma Cuesta, hoeft anders ook niet onder te doen wat betreft Spaans temperament. Maar naast geschreeuw en aanmoedigingen voor haar medegevangenen bezorgt het personage van Hortensia de kijker voornamelijk tranen in de ogen, zeker op het moment dat ze dreigt haar pas geboren kind te moeten afstaan. Een kippenvelmoment zinderde door de zaal wanneer Hortensia ‘Duerme mi niña, duerme’ begon te zingen. Haar stem zal in mindere mate effect gehad hebben in het boek, maar dat laatste zal ongetwijfeld ook vochtige ogen hebben opgeleverd.

Afgezien van de emotionele momenten loopt de film ook over van heftige scènes die je naar de keel grijpen. Zo start de film met een koelbloedige terechtstelling van enkele gedetineerden waardoor de kijker al gauw beseft dat het met de rest van de gevangenen evenmin goed zal aflopen. De film staat bol van executies, folteringen en emotionele chantage. Kortom, verlaat je de zaal met een leeg en moedeloos gevoel? Reken maar!

Voor Spanjaarden betekent deze film misschien het zoveelste verhaal over het regime van Franco, maar buitenstaanders kunnen erg getroffen worden door het schrijnende thema. Dit werd duidelijk wanneer er achteraan in de zaal “Franco, cabrón, hijo de puta” geroepen werd. Het is een verleden dat velen van ons niet gauw loslaat. La Voz Dormida , een hard stuk realisme dat blijft nazinderen tot op het bot, is alvast een verhaal om immer verder te vertellen! La Voz merece estar oída! (De stem verdient het om gehoord te worden.)

Wednesday 25 April 2012

My Week with Marilyn

Auteurs, wetenschappers, politici ... het bleek voorheen al een hype te zijn om over deze historische personages films te maken. Shakespeare in Love ging er met een Academy Award vandoor, The Hours dook in de melancholische gedachten van Virginia Woolf (en niet in dat van haar karakters voor een keer) en ook Sigmund Freud werd onlangs op het witte doek vereeuwigd. Maar Simon Curtis is in ieder geval de eerste die inzag dat een film over een showgirl -want dat was ze ook wel tijdens haar excentrieke bestaan- meteen succes zou boeken.  In My Week with Marylin wordt er teruggespoeld naar 1957. Wanneer Marylin Monroe een rol krijgt in de Britse film The Prince and the Showgirl, ligt de weg open voor de jonge ‘3rd assistant’ Colin Clark om miss Monroe écht te leren kennen. Die uitgelezen kans komt als haar kersverse echtgenoot terug naar Amerika moet en zij alleen achterblijft. Tijdens de opnames van The Prince and the Showgirl kampt ze met twijfels over zichzelf en met angst voor het onbekende. Zij vindt steun bij Colin, die op zijn beurt verliefd wordt en z’n liefje Lucy aan de kant schuift. Want het is tenslotte Marilyn Monroe, “fancy and new”.

De verwachting dat de filmmakers zouden hameren op het feit dat Marilyn haar intelligentie al bij al even groot was als haar portie sex-appeal, bleek niet het geval. Na haar dood in 1962 werden enkele van haar dagboekfragmenten gepubliceerd en wat bleek? Marilyn Monroe was meer dan alleen een sexy blondje die iedere man om haar vinger draaide. Want toegegeven, het enige beeld dat we voordien van haar te zien kregen kan worden samengevat in haar bekende lijn van Some Like It Hot: “I’m not very bright I guess. No, just dumb, if I had any brains I wouldn’t be on this crummy train with this crummy girl’s band.”  Nee, we krijgen een onzekere en zelfdestructieve Monroe voorgeschoteld die steun vindt bij mensen die haar steeds weer bevestiging geven. Laten we eerlijk wezen, acteren kon ze wel degelijk en aan ‘présence’ had ze ook geen tekort. Vanwaar dan die melancholische gedragingen en de extreme drang om serieus te worden genomen? Het blijft tot op heden een raadsel en ook deze film kan ons geen antwoord bieden.

Hoewel de spanningen tussen de labiele Amerikaanse actrice en de Engelse manier van regisseren centraal staan in de film, is toch de acteerprestatie van Michelle Williams die de overgrote aandacht van het publiek naar zich toe weet te trekken. Naast de fysieke gelijkenissen krijgen we ook een zeer overtuigende weergave te zien van Marilyn’s vrouwelijke complexiteit in volle glorie. Van uitgelaten giechelen en geflirt tot zichzelf opsluiten in haar kamer en huilend in slaap vallen. Wie echter gaat om Emma Watson ontdaan te zien van haar rol als Hermione Granger houdt deze film beter voor bekeken. Zij trekt haar zelfde outfit aan als in Ballet Shoes, maar vervult in My Week with Marilyn maar een bijrolletje als naaister in de studio en back-up-liefje van Colin. Judi Dench laat zich dan wel weer van haar beste kant zien. Deze oer-Britse actrice past natuurlijk in de setting en maakt het plaatje alsnog af.

Een biografie kan deze film niet genoemd worden. We krijgen enkel een hoop ervaringen te zien van een weekje in het gezelschap te vertoeven van de Amerikaanse diva. Toch wist de film in te zoomen op haar diepste gevoelens en angsten. Kennen we Marilyn beter na de film bekeken te hebben? Helaas, ze is en blijft een ondoorgrondelijke, maar desondanks fascinerende vrouw die als een van de weinigen James Joyce wist te interpreteren. Ik ben alvast benieuwd naar een verfilming over het leven van.. Steve Jobs?